Tuesday, July 10, 2007




Α) Η αγάπη......
Εγχειρίδιο αγάπης;
Που να πάρει.... Αλήθεια πείτε μου , πώς μπόρεσα να βάλω τέτοιο τίτλο;
Ξανακοιτάζω τις λέξεις που σχημάτισα κι ακούω την βροχή που πέφτει έξω ορμητικά.
Έχω χαμηλώσει την μουσική και αφήνω αβίαστα να κυλήσουν οι λέξεις από το μυαλό στα χέρια μου.
Παίρνω μια βαθιά δόση αέρα , γιατί ξέρω ότι κάθε που γράφω για την αγάπη, ουσιαστικά περιγράφω ένα κάτι που είναι απερίγραπτο.
Κι ο Καζαντζάκης τόσο όμορφα κι ατόφια το είπε:
“Κάθε λέξη είναι σκληρότατο τσόφλι που κλείνει μέσα του μεγάλη δύναμη , για να βρείς τι θέλει να πει πρέπει να την αφήσεις να σκάζει σαν οβίδα μέσα σου και να λευτερώνει έτσι την ψυχή που φυλακίζει.” , μια τέτοια οβίδα θαρρώ κι εγώ πως είναι η αγάπη.
Αλλά από που να την πιάσεις αυτή την λέξη , από τον τρόπο που εκφράζεται , από τον τρόπο που κινείτε και δονεί τα πάντα. Από που να αρχίσει κάποιος τις λέξεις για το άπειρο και που να τελειώσει....
Ας πούμε οτι η αγάπη είναι μια τέχνη.... γιατί από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε. Κι όσο κι αν έψαχνα στον κόσμο λέξη δεν βρήκα καλύτερη να την περιγράψω... εκτός από την τέχνη.
Γιατί η τέχνη περιέχει όλα αυτά τα χρώματα και τις κοψιές και τις ανάλαφρες διακυμάνσεις , και τις βίαιες εκρήξεις , και τις συνοθυλεύσεις και την απογείωση όσο και την γείωση και τις κινήσεις τις αισθησιακές και τις καθάριες αναπνοές που ο καλλιτέχνης αφήνει να χυθούν απάνω στο μέσο της έκφρασης του. Έτσι για μένα είναι η αγάπη. Η αγάπη του τιμήματος και των μεγάλων αξιών , η αγάπη της ζεστής καρδιάς που στο ολοκληρωτικό της άνοιγμα αγγίζει περισσότερες από 300 λεπτές αποχρώσεις συναισθημάτων. Ετσι είναι η αγάπη για μένα , μια τέχνη , κι ως καλλιτέχνης την πελεκάω και την σμιλεύω κι εκείνη μου εμφανίζει να πρόσωπα της.
Ξέρετε , αναρωτιέμαι καμιά φορά αν η αγάπη έφερε την ζωή , ή αν η ζωή έφερε την αγάπη.
Ας κατεβάσω όμως μια ακόμα γλυκιά γουλιά.... κι ας γύρω τον νού ν ' αγγίξει την καρδιά.
Για να δω τι θα του πει;
Άραγε καλά ή κακά μαντάτα θα του εκμυστηρευτεί....
Ας γύρω τον νου στην καρδιά κι ας ακούσω ότι κι αν εκείνη θαρρεί πως είναι το σωστό....
Κι έτσι έκανα..... έκλεισα τα μάτια κι έτεινα να την αγγίξω... και εκείνη σκίρτησε και κοκκίνισε και με ζέστανε και μου έβγαλε τον αναστεναγμό της. Και με εξέπληξε γιατί μου έβγαλε μια καθάρια θλίψη μα και μια μακάρια χαρά , και μου είπε τα λόγια:
“Εδώ που ήρθες κι η κόλαση κι ο παράδεισος κατοικούν” και τρόμαξα με τούτα τα λόγια μα δεν το έσκασα , περίμενα υπομονετικά.... Ναι περίμενα υπομονετικά να νιώσω... και πέρασε χρόνος αρκετός.
Κι όταν το διαμαντάκι της μου δώσε την ευχαρίστησα και ανέβηκα από τον βυθό της με το διαμάντι στα χέρια και την ματιά στο φεγγάρι. Κι ήταν σαν ο συμβατικός χρόνος να έγινε τεράστιος ή απειροελάχιστος και εγώ αφέθηκα στο ωκεανό να με ανεβάσει στην επιφάνεια. Αφηνόμουν και χιλιάδες μουσικές με περιστοίχιζαν με τρόπο καθολικό , κι εγώ άφηνα τον εαυτό μου να υποταχθεί στην ροή της.
Β)...και το εγχειρίδιο της
Η αγάπη είναι μια φυσιολογική αυθόρμητη ενέργεια που πηγάζει από την καρδιά. Όταν η αγάπη γίνεται υποχρέωση τότε κάτι δεν κάνουμε σωστά. Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε κάνει αυτό το λάθος να αποδεχτούμε τον ρόλο αυτού που παίρνει ή δέχεται αγάπη μέσα από την συνήθεια , δηλαδή μια προγραμματισμένη διαδικασία που σκοτώνει την αυθόρμητη φύση της αγάπης.
Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε απαιτήσει την αγάπη του άλλου. Ίσως γιατί καμιά φορά αισθανόμαστε εμείς οι ίδιοι αδύνατοι να δώσουμε στον ίδιο μας τον εαυτό αυτό που έχει ανάγκη , και τότε γινόμαστε απαιτητικοί όπως όταν είμασταν παιδιά.
Επιθυμούμε να αγαπηθούμε και ξεχνάμε εμείς οι ίδιοι να δώσουμε αγάπη στους εαυτούς μας. Αυτή μας η ενέργεια έχει αντίκτυπο στο τρόπο που λειτουργούμε και επικοινωνούμε με τους άλλους ανθρώπους στην ζωή μας. Πολλές φορές γινόμαστε σκληροί απέναντι στον εαυτό μας και περιμένουμε από τους άλλους την τρυφερότητα ώς ένδειξη φροντίδας. Όμως στην ουσία εμείς βρισκόμαστε σε μειονεκτική θέση απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και δεν μπορούμε να τον φροντίσουμε. Άλλες φορές πάλι γινόμαστε σκληροί απέναντι στους άλλους και τους φερόμαστε με την σκληρότητα που αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας , σαν να χρησιμοποιούμε τον άλλον σαν μια εικόνα του ίδιου μας του εαυτού.
Επιθυμούμε αυτό που μας λείπει και στρεφόμαστε εναντίον σε οποιονδήποτε δεν μας το ικανοποιεί. Στην συνέχεια αισθανόμαστε ένοχοι για τις πράξεις μας και κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Ετσι μαθαίνουμε να εγκλωβιζόμαστε σιγά σιγά , και αυτή η διαδικασία μπορεί να διαρκέσει πολλά χρόνια μέχρι να συνειδητοποιήσουμε την απόγνωση που μας οδηγεί μια τέτοια συμπεριφορά.
Όμως αυτή η συνειδητοποίηση όσο οδυνηρή κι αν είναι , μπορεί να δράσει θεραπευτικά για τον τρόπο που συνδεόμαστε με τον κόσμο. Η θλίψη και ο θυμός είναι δύο συναισθήματα δυσβάσταχτα , αλλά παράλληλα επιθυμητά αν θέλουμε να περάσουμε στην απέναντι όχθη και να ξαναδούμε τον κόσμο με καινούργια μάτια
Αδυνατούμε πολλές φορές να αντιληφθούμε την πραγματικότητα και προτιμάμε να υπεκφεύγουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό θεωρώντας όλους τους άλλους υπεύθυνους για την δικιά μας συμπεριφορά. Άλλες φορές ξεχνάμε και παραμελούμε τον εαυτό μας τιμωρώντας τον για τις πράξεις του και του στερούμε την αγάπη. Και για εκδίκηση απέναντι στον εαυτό μας δίνουμε την αγάπη μας στους άλλους για να του υπενθυμίσουμε πόσο άσχημες είναι οι πράξεις του.
Κάθε φορά που στερούμε από τον εαυτό μας εκδικητικά αυτό που έχει ανάγκη είναι σαν να του υπενθυμίζουμε τις παιδικές του τιμωρίες που του επιβλήθηκαν κάποτε. Ξαναβιώνουμε τις άσχημες καταστάσεις της παιδικής μας ηλικίας που έχουμε απωθήσει τόσο έντεχνα , αλλα αυτές εμφανίζονται και ποτίζουν την ζωή μας με άλλες μορφές.
Με αυτόν τον τρόπο δίνουμε παράταση στην οριστική λύση του προβλήματος μας. Αναβάλλουμε να πάρουμε την ευθύνη των πράξεων μας και ξαναπέφτουμε συνεχώς στα ίδια λάθη. Δημιουργούμε ένα κύκλο και μαθαίνουμε να περιστρεφόμαστε μέσα σε αυτόν με φόβο μήπως αν ξεφύγουμε από τα όρια αυτού του κύκλου ότι μπορεί κάτι κακό να μας συμβεί ενώ στην ουσία βρισκόμαστε μέσα στο κακό που εμείς οι ίδιοι έχουμε οικειοποιηθεί. Λειτουργούμε σαν γεννήτριες κακού. Η γεννήτρια είμαστε πλέον εμείς οι ίδιοι και οι αποδέκτες του κακού είμαστε πάλι εμείς οι ίδιοι.
Κι όσο περνάνε τα χρόνια αυτό το βάρος αυξάνεται περισσότερο με αποτέλεσμα να βαραίνουμε εμείς και οι πράξεις μας. Να γινόμαστε παράφορα μελαγχολικοί και να κλείνουμε τις πόρτες για τον πηγαίο αυθορμητισμό μας.
Παίζοντας αυτό το παιχνίδι κλεινόμαστε όλο και περισσότερα μέσα μας και κάποια στιγμή αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα , γιατί οι σκέψεις μας λειτουργούν σαν αντικατοπτρισμοί της ίδιας μας της φοβίας.
Με αυτόν τον τρόπο οι επιθυμίες μας θεριεύουν μέσα μας , γιατί μένουν για πολύ καιρό ανεκπλήρωτες. Αρχίζουμε να έχουμε παράλογες απαιτήσεις από τους άλλους , αλλά και από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αποζητάμε πολλές φορές κάτι το απόκοσμο που μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα μας. Ενώ η λύση μπορεί να βρίσκεται σε κινήσεις αγάπης στοργής και κατανόησης που μπορούμε να δείξουμε στον εαυτό μας κάνοντας απλά πράγματα , όπως το να πάμε ένα περίπατο , να απολαύσουμε ένα γλυκό.
Ζητάμε υπερβολικά πράγματα πλέον για να αντικαταστήσουμε απλές και ανθρώπινες ανάγκες. Προτιμάμε το υπερθέαμα μιας συναυλίας από την όμορφη παρέα μιας συντροφιάς στην ακρογυαλιά. Συνωστιζόμαστε σε μέρη με πολλούς ανθρώπους για να μην νιώθουμε μόνοι μας. Νομίζουμε ότι η ποσότητα μπορεί να καλύψει την ποιότητα που έχουμε τόση ανάγκη. Θεωρούμε την πολυτέλεια ως ύψιστο αγαθό και θαμπωνόμαστε από τα φώτα της αντικαθιστώντας τις φυσικές μας ανάγκες που μένουν ανεκπλήρωτες. Και όταν πια την αποκτήσουμε , αντιλαμβανόμαστε κατάπληκτοι ότι παραμένουμε δυστυχείς και έτσι επανερχόμαστε πάλι στο ίδιο ερώτημα. Τι είναι αυτό που θα με κάνει ευτυχισμένο αναρωτιόμαστε; Τι είναι αυτό που μου λείπει στην πραγματικότητα.
Κάνουμε τεράστιους κύκλους στην ζωή μας μέχρι να βρούμε αυτό που στην ουσία αναζητούσαμε από πάντα , αλλά στην πορεία χάσαμε τον αρχικό σκοπό και χαθήκαμε. Πολλές φορές αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι χαθήκαμε και προτιμάμε να ζούμε στο ψέμα. Προτιμάμε το ψέμα γιατί φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα και να πάμε μπροστά. Και ο φόβος είναι μια φυσιολογική αντίδραση , γιατί πάντα αυτό που βρίσκεται μπροστά μας είναι αρκετά σκοτεινό για να γκρεμίσει την ασφάλεια που νοιώθουμε μέσα στην κατά τα άλλα ψεύτικη ζωή μας.
Άλλες φορές πληγωνόμαστε τόσο πολύ από την συμπεριφορά των άλλων ανθρώπων που δεν κατάφεραν να δώσουν λύση στα προβλήματα μας και αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεων μας κάτω από την πίεση του θυμού που νοιώθουμε για τους άλλους , αλλά στην ουσία αυτός ο θυμός είναι απέναντι στον εαυτό μας. Αν δεν το αντιληφθούμε αυτό εγκαίρως , ότι δηλαδή ο θυμός που νοιώθουμε για τους άλλους είναι στην ουσία ο θυμός που νοιώθουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό , τότε χάνουμε την εμπιστοσύνη μας στους ανθρώπους και συνεχίζουμε τον δρόμο που βαδίζουμε εντελώς μόνοι. Απογοητευμένοι από την ανθρώπινη συμπεριφορά και τις αξίες που θεωρούμε πλέον σαθρές και ανώφελες. Αδυνατούμε να ζητήσουμε βοήθεια γιατί θεωορύμε εκ των προτέρων ότι το αποτέλεσμα θα είναι ανώφελο και παρακινδυνευμένο.
Και έτσι σιγά σιγά μεταμορφωνόμαστε στον “Χουλκ” , τον άνθρωπο που μπορεί να τα καταφέρει όλα μόνος του , αψιφώντας τις κακουχίες παραμελούμε τον εαυτό μας για άλλη μία φορά και κοιτάζουμε πλέον μόνο τον στόχο μας , βάζοντας παρωπίδες σε όλα α υπόλοιπα. Και ο στόχος μπορεί να είναι η απόκτηση δύναμης ή πλούτου. Επιθυμούμε να αποκτήσουμε τόση δύναμη όση μας χρειάζεται για να αντεπεξέλθουμε στις ανάγκες μας. Αποφασίζουμε πλέον ότι κανείς δεν είχε και δεν πρόκειται να έχει την διάθεση να μας βοηθήσει και στρεφόμαστε κόντρα σε όλους προσπαθώντας να τα κάνουμε όλα σαν υπεράνθρωποι.
Αρχικά όλα φαίνονται ότι πηγαίνουν καλά. Αυτή η έκρηξη δύναμης μας γεμίζει με ζωντάνια και πιστεύουμε ότι πλέον βρήκαμε την λύση στο πρόβλημα μας. Αποζητούμε την δύναμη για να μπορούμε να ισορροπήσουμε. Αποζητούμε να χρησιμοποιήσουμε την δύναμη που είχαμε μέσα μας και ποτέ δεν χρησιμοποιούσαμε. Και μόλις βρούμε την πηγή της δύναμης μας πέφτουμε με τα μούτρα πάνω της γιατί τόσα χρόνια ήμασταν πεινασμένοι από την έλλειψη της.
Αρχικά πιστεύουμε ότι αυτή η πηγή είναι ανεξάντλητη. Έχουμε την αίσθηση ότι βρήκαμε το σεντούκι με τον θησαυρό ή καλύτερα το μικρό μας τζίνι που μπορεί να εκπληρώσει τα πάντα. Σύντομα όμως ανακαλύπτουμε ότι αυτή η πηγή δύναμης αρχίζει να εξαντλήτε. Νοιώθουμε εξαντλημένοι γιατί αψηφήσαμε τα ανθρώπινα μας όρια , αλλά είμαστε πλέον εθισμένοι στην δύναμη και στα οφέλη που νομίζουμε ότι μπορούμε να έχουμε από αυτήν.
Η εγρήγορση του σώματος και της ψυχής μας , δημιουργεί την αίσθηση ότι βρισκόμαστε κοντά στην ευτυχία ή ότι κολυμπάμε μέσα σε αυτήν. Αυτό λειτουργεί σαν ναρκωτικό , είμαστε πλέον εθισμένοι και αποζητάμε την δόση μας. Όταν λοιπόν κάποιος διακόπτει την μακάρια κατάσταση στην οποία νομίζουμε ότι βρισκόμαστε , γινόμαστε ανήμερα θηρία και είμαστε έτοιμοι να τον κατασπαράξουμε.
Ανακαλύπτοντας όμως ότι η δύναμη μας δεν είναι αστείρευτη , αρχίζουμε να ψάχνουμε καινούργιους τρόπους για να βρούμε νέες πηγές δύναμης. Έτσι στρεφόμαστε στους άλλους και προσπαθούμε να απομυζήσουμε οφέλη με διάφορους τρόπους. Είτε με απατεωνιές ή με ψευτιές κάνουμε τα πάντα για να αποκτήσουμε αυτό που έχουμε ανάγκη.
Σιγά σιγά γινόμαστε αλαζονικοί , θέλουμε να κυριαρχήσουμε και να κατακτήσουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι μέσα στην αυταπάτη που έχουμε δημιουργήσει. Και όλα αυτά γιατί πήραμε την απόφαση ότι θα αποκοπούμε από τον υπόλοιπο κόσμο και ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα μόνοι μας. Ζούμε στην ουσία ξανά και ξανά της εμπειρίες του παρελθόντος.
Μέχρι να παραδεχτούμε ότι στις ανθρώπινες σχέσεις οι άνθρωποι πληγώνονται αλλά συνεχίζουν να ζούν. Μέχρι να μάθουμε να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους και να θέλουμε να ξανασμίξουμε μαζί τους αποδεχόμενοι τα σφάλματα και τις αδυναμίες που όλοι έχουμε.
Μέχρι να μάθουμε να αγαπάμε....
Κι αναρωτιέμαι αναστενάζοντας αν αυτή η ιστορία έχει τέλος.....
από http://sounds-and-colors.blogspot.com/2006_11_01_archive.html