Στον αστερισμό του Ν...

Περνούν.. οι μέρες, οι ώρες περνούν. Ένα μελισσολόι προσπερνά κάθε τόσο τις στιγμές μου. Κι η αίσθηση αυτή η ίδια πάντα στεγνή, πικρή,εφήμερη. Ταξίδια δίχως ταξίδια και δίχως ουρανό. Αναζήτηση χωρίς τέλος, προορισμοί εφήμεροι, στενάχωροι μεταβατικοί. Αγαπημένοι προορισμοί που ξεμπαρκάρουν γι άλλους τόπους, και πάλι να αυτό το καράβι εκεί στη γραμμή που ενώνει θάλασσα και ουρανό στο χάσιμο του ορίζοντα, πάλι χωρίς πυξίδα τριγυρνά. Ερημιά, παγωνιά, πίκρα και απογοήτευση. Ξέρες παντού κι αυτές οι ακτίνες που κρεμιούνται από τα σύννεφα, αυτοί οι άλλοι κόσμοι μοιάζουν ιδανικοί γι απόδραση. Έτσι θάθελα να σκαρφαλώσω στην ανεμόσκαλα , σ’άλλους ουρανούς να ταξιδέψω. Μα η θλίψη μου μια μεγάλη θάλασσα γίνηκε, στοίχειωσε γύρω μου και μόνο αυτή αρμενίζω. Τόση απογοήτευση, τόση ερημιά. Ψάχνομαι στις ανασκοπήσεις μου, με αδειάζω, με γυμνώνω, και με ντύνω πάλι μα δεν μεταφράζομαι ,δεν ερμηνεύομαι. Πάλι σε ίδιας αίσθησης τοπία γυρνώ, σε ίδιας τυραννίας αγκαλιές σεργιανίζω. Κι άκρη καμιά δεν βρίσκω. Απλά τα θέλω μου, χτύποι καρδιάς λευκοί κι ανέφελοι μα δεν τους αφουγκράζομαι, σιωπή τίποτα δεν σαλεύει .Άραγε γιατί; Ποια μοίρα έχει ορίσει τους σφυγμούς, ποιο κισμέτ γυρεύει να ριζώσει; Δεν αντέχεται η μοναξιά. Μαζί μα πιο μόνη και από μόνη. Μια αγκαλιά που σε άλλες αγκαλιές ζητά να μπει, σ’άλλες αγκαλιές που είχε κι έχασε, σε νέες που θέλει να ορμίσει. Ένα δίχτυ παρελθόντος ,μια αμμοθύελλα αύριο, κι εγώ στη μέση «γεφυρούλα στο κενό».Πάντα αυτός ο ρόλος μου, μαξιλαράκι για να πάνε παρακάτω και για μένα ποιος νοιάστηκε, ποιος; Αυτή η ψυχούλα μου διάτρητη σφαίρες, αλεξίσφαιρο των άλλων μετουσιώνει ρόλους και μια αγκαλίτσα μοναχά δική της, μια αγκαλίτσα που να θέλει να μείνει δεν βρίσκει. Μα μοναχά το φευγιό ονειρεύονται αυτοί πούναι κοντά της. Ένας φαύλος κύκλος που επαναλαμβάνεται και τελειωμό δεν έχει. Δεν αντέχεται αυτή η ερημιά. Αγαπώ μα μια αγκαλιά που μόνο εμένα νάχει για αγκαλιά, δεν έχω. Δεν είναι ούτε εδώ, ούτε στο χτες, ούτε στο αύριο. Κι εγώ μια γεφυρούλα όπως πάντα να μετρώ βήματα στο κενό, μέχρι να γκρεμιστεί, για να γίνει μια άλλη γεφυρούλα και μια άλλη ..γεφυρούλες και διαβάτες περαστικοί με παρέα που περνά, μόνη, όλο μόνη. Κι οι στιγμούλες της αυτές οι λίγες της συντροφιάς, με δάκρυ ποτισμένες. Δάκρυ πριν, δάκρυ τώρα, δάκρυ μετά. Μια θάλασσα αλμυρή αυτή η θλίψη και τελειωμό δεν έχει. Μα πώς ν’αλλάξει η γέφυρα ποτάμι να γεννεί; Λάθος ρόλους διαλέγω, λάθος ζωή ζω ζωή μου!!