Αλλόκοτη μορφή,
Περπατησιά θανάτου
Νωθρή και απόμακρη,
Ξεμπάρκαρε η ομίχλη
Πρόσωπο αμίλητο στο μώλο.
Φέρετρα πλεούμενα
Μ’ ανέμους στο κατόπι τους
Θιασάρχης των πόθων μου η τρικυμία.
Ανάμνηση..τικ τακ ..Δεν μ’αφήνει..
Ήχοι ρολογιών
Τρέχουν στις φλέβες
Σαν λεωφόροι μουσικών χιονοστιβάδων.
Φευγάτος ο Αυγερινός,
Έλιωσε η νύχτα
Πέθανε στη μέρα
Τα κύματα τα σφάξαν τα καράβια.
Μαύρο και κόκκινο
Κλειστήκαν στο μυστικό,
Απροσδόκητο σχέδιο διαφυγής
Φαντάσματα του χρόνου..
Δεν λησμονιούνται οι πληγές.
Δεν μ’αφήνει..
Στο τέρμα του χρόνου σκιές παρέρχονται,
Γαϊτανάκι της βροχής
Σε οργασμό τοτέμ
Να εξαντλείται, να εξαϋλώνεται
Σε ηθική αυτουργία.
Κόκκινο του αίματος αλυχτά,
Παντιέρα της επανάστασης
Κολυμπά στην έγνοια.
