Aπό ένα άγνωστο..

Ήμασταν σε ένα καράβι που βούλιαζε....Σου έδινα το χέρι μου για να κρατηθείς....Προτίμησες να πνιγείς παρά να μ' αγγίξεις...Ξύπνησα μούσκεμα στον ιδρώτα φωνάζοντας το όνομά σου....Καμιά απάντηση.....Σε ρώτησα "είσαι καλά: "Καμιά απάντηση....Ένα όνειρο είναι αρκετό να με γυρίσει πίσω δύο χρόνια....Ένα όνειρο είναι ικανό να με πάει πάλι στο κενό.....Ακροβάτης του ονείρου μου και συτο σχοινί που με προσγειώνει...."Μη στεναχωριέσαι άλλο", "δεν κερδίζεις τίποτε" μου λές...Μα πότε λογάριασα το κέρδος; Θα σ' αγαπώ κι ας μη σε κερδίσω ποτέ...Θα σ' αγαπώ κι ας μη σε ξαναδώ ποτέ... Ακούς; Καμιά απάντηση....

Προσευχή της Μάρως Βαμβουνάκη

Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς.

Πάλεψα και δε γίνεται να ξεριζώσω μιαν αγάπη ριζωμένη,όπως δε γίνεται να φυτέψεις με τη βία στην καρδιά έναν έρωτα.

Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς.

Για αυτό δώσε μου τη δύναμη να τον αγαπώ έτσι όπως κανείς δεν με έχει διδάξει:

Να τον αγαπώ χωρίς προσδοκία, χωρίς απαίτηση, χωρίς σύγκριση, χωρίς παζάρι, χωρίς γκρίνια, χωρίς οργή, χωρίς αδημονία.

Να τον αγαπώ και να μην τον κατασκοπεύω,να μην τον εκβιάζω, να μη προσπαθώ να με θαυμάσει,να μη προσπαθώ να με λυπηθεί.

Να αποζητώ το καλό του όσο και το δικό μου καλό,και να μη θυμώνω όταν αυτά τα δύο δε συμπίπτουν.

Να αντέχω να περιμένω, να αντέχω να μη μοιάζει με ίνδαλμά μου,να αντέχω να μου ανατρέπει τα όνειρά μου.

Να δέχομαι να μη με καταλαβαίνει έτσι όπως το εννοώ εγώ.

Να δέχομαι να μη τον καταλαβαίνω έτσι όπως το εννοώ εγώ.

Να τον χαίρομαι περισσότερο από όσο του παραπονιέμαι,να τον χαίρομαι χωρίς να τον διορθώνω.

Να τον θαυμάζω χωρίς να υπολογίζω πως θα τον κακομάθω.

Να γίνομαι περισσότερο σπλαχνική παρά δίκαιη.

Να μη του φωνάξω ποτέ πως μετάνιωσα.

Μεγαλοδύναμε φώτισέ με με την αγάπη την ελεύθερη, την αγάπη την σταυρωμένη.

Να δραπετεύσω από την δυναστεία του έρωτά μου,από την αλαζονεία της γνώμης μου, από την ζητιανιά του κορμιού.

Να κάνω καρτερία στην απόρριψη, υπακοή σε αυτό που δεν καταλαβαίνω.

Να λυγίζω στην άγνοια και την αδυναμία μου.

Να τον κερδίσω μονάχα αγαπώντας τον.

Απλά και αληθινά.

Απλά και ήσυχα.

Αφού η αγάπη η καθαρή είναι πάντα, πάντα αμοιβαία».

Α) Η αγάπη......
Εγχειρίδιο αγάπης;
Που να πάρει.... Αλήθεια πείτε μου , πώς μπόρεσα να βάλω τέτοιο τίτλο;
Ξανακοιτάζω τις λέξεις που σχημάτισα κι ακούω την βροχή που πέφτει έξω ορμητικά.
Έχω χαμηλώσει την μουσική και αφήνω αβίαστα να κυλήσουν οι λέξεις από το μυαλό στα χέρια μου.
Παίρνω μια βαθιά δόση αέρα , γιατί ξέρω ότι κάθε που γράφω για την αγάπη, ουσιαστικά περιγράφω ένα κάτι που είναι απερίγραπτο.
Κι ο Καζαντζάκης τόσο όμορφα κι ατόφια το είπε:
“Κάθε λέξη είναι σκληρότατο τσόφλι που κλείνει μέσα του μεγάλη δύναμη , για να βρείς τι θέλει να πει πρέπει να την αφήσεις να σκάζει σαν οβίδα μέσα σου και να λευτερώνει έτσι την ψυχή που φυλακίζει.” , μια τέτοια οβίδα θαρρώ κι εγώ πως είναι η αγάπη.
Αλλά από που να την πιάσεις αυτή την λέξη , από τον τρόπο που εκφράζεται , από τον τρόπο που κινείτε και δονεί τα πάντα. Από που να αρχίσει κάποιος τις λέξεις για το άπειρο και που να τελειώσει....
Ας πούμε οτι η αγάπη είναι μια τέχνη.... γιατί από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε. Κι όσο κι αν έψαχνα στον κόσμο λέξη δεν βρήκα καλύτερη να την περιγράψω... εκτός από την τέχνη.
Γιατί η τέχνη περιέχει όλα αυτά τα χρώματα και τις κοψιές και τις ανάλαφρες διακυμάνσεις , και τις βίαιες εκρήξεις , και τις συνοθυλεύσεις και την απογείωση όσο και την γείωση και τις κινήσεις τις αισθησιακές και τις καθάριες αναπνοές που ο καλλιτέχνης αφήνει να χυθούν απάνω στο μέσο της έκφρασης του. Έτσι για μένα είναι η αγάπη. Η αγάπη του τιμήματος και των μεγάλων αξιών , η αγάπη της ζεστής καρδιάς που στο ολοκληρωτικό της άνοιγμα αγγίζει περισσότερες από 300 λεπτές αποχρώσεις συναισθημάτων. Ετσι είναι η αγάπη για μένα , μια τέχνη , κι ως καλλιτέχνης την πελεκάω και την σμιλεύω κι εκείνη μου εμφανίζει να πρόσωπα της.
Ξέρετε , αναρωτιέμαι καμιά φορά αν η αγάπη έφερε την ζωή , ή αν η ζωή έφερε την αγάπη.
Ας κατεβάσω όμως μια ακόμα γλυκιά γουλιά.... κι ας γύρω τον νού ν ' αγγίξει την καρδιά.
Για να δω τι θα του πει;
Άραγε καλά ή κακά μαντάτα θα του εκμυστηρευτεί....
Ας γύρω τον νου στην καρδιά κι ας ακούσω ότι κι αν εκείνη θαρρεί πως είναι το σωστό....
Κι έτσι έκανα..... έκλεισα τα μάτια κι έτεινα να την αγγίξω... και εκείνη σκίρτησε και κοκκίνισε και με ζέστανε και μου έβγαλε τον αναστεναγμό της. Και με εξέπληξε γιατί μου έβγαλε μια καθάρια θλίψη μα και μια μακάρια χαρά , και μου είπε τα λόγια:
“Εδώ που ήρθες κι η κόλαση κι ο παράδεισος κατοικούν” και τρόμαξα με τούτα τα λόγια μα δεν το έσκασα , περίμενα υπομονετικά.... Ναι περίμενα υπομονετικά να νιώσω... και πέρασε χρόνος αρκετός.
Κι όταν το διαμαντάκι της μου δώσε την ευχαρίστησα και ανέβηκα από τον βυθό της με το διαμάντι στα χέρια και την ματιά στο φεγγάρι. Κι ήταν σαν ο συμβατικός χρόνος να έγινε τεράστιος ή απειροελάχιστος και εγώ αφέθηκα στο ωκεανό να με ανεβάσει στην επιφάνεια. Αφηνόμουν και χιλιάδες μουσικές με περιστοίχιζαν με τρόπο καθολικό , κι εγώ άφηνα τον εαυτό μου να υποταχθεί στην ροή της.
Β)...και το εγχειρίδιο της
Η αγάπη είναι μια φυσιολογική αυθόρμητη ενέργεια που πηγάζει από την καρδιά. Όταν η αγάπη γίνεται υποχρέωση τότε κάτι δεν κάνουμε σωστά. Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε κάνει αυτό το λάθος να αποδεχτούμε τον ρόλο αυτού που παίρνει ή δέχεται αγάπη μέσα από την συνήθεια , δηλαδή μια προγραμματισμένη διαδικασία που σκοτώνει την αυθόρμητη φύση της αγάπης.
Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε απαιτήσει την αγάπη του άλλου. Ίσως γιατί καμιά φορά αισθανόμαστε εμείς οι ίδιοι αδύνατοι να δώσουμε στον ίδιο μας τον εαυτό αυτό που έχει ανάγκη , και τότε γινόμαστε απαιτητικοί όπως όταν είμασταν παιδιά.
Επιθυμούμε να αγαπηθούμε και ξεχνάμε εμείς οι ίδιοι να δώσουμε αγάπη στους εαυτούς μας. Αυτή μας η ενέργεια έχει αντίκτυπο στο τρόπο που λειτουργούμε και επικοινωνούμε με τους άλλους ανθρώπους στην ζωή μας. Πολλές φορές γινόμαστε σκληροί απέναντι στον εαυτό μας και περιμένουμε από τους άλλους την τρυφερότητα ώς ένδειξη φροντίδας. Όμως στην ουσία εμείς βρισκόμαστε σε μειονεκτική θέση απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και δεν μπορούμε να τον φροντίσουμε. Άλλες φορές πάλι γινόμαστε σκληροί απέναντι στους άλλους και τους φερόμαστε με την σκληρότητα που αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας , σαν να χρησιμοποιούμε τον άλλον σαν μια εικόνα του ίδιου μας του εαυτού.
Επιθυμούμε αυτό που μας λείπει και στρεφόμαστε εναντίον σε οποιονδήποτε δεν μας το ικανοποιεί. Στην συνέχεια αισθανόμαστε ένοχοι για τις πράξεις μας και κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Ετσι μαθαίνουμε να εγκλωβιζόμαστε σιγά σιγά , και αυτή η διαδικασία μπορεί να διαρκέσει πολλά χρόνια μέχρι να συνειδητοποιήσουμε την απόγνωση που μας οδηγεί μια τέτοια συμπεριφορά.
Όμως αυτή η συνειδητοποίηση όσο οδυνηρή κι αν είναι , μπορεί να δράσει θεραπευτικά για τον τρόπο που συνδεόμαστε με τον κόσμο. Η θλίψη και ο θυμός είναι δύο συναισθήματα δυσβάσταχτα , αλλά παράλληλα επιθυμητά αν θέλουμε να περάσουμε στην απέναντι όχθη και να ξαναδούμε τον κόσμο με καινούργια μάτια
Αδυνατούμε πολλές φορές να αντιληφθούμε την πραγματικότητα και προτιμάμε να υπεκφεύγουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό θεωρώντας όλους τους άλλους υπεύθυνους για την δικιά μας συμπεριφορά. Άλλες φορές ξεχνάμε και παραμελούμε τον εαυτό μας τιμωρώντας τον για τις πράξεις του και του στερούμε την αγάπη. Και για εκδίκηση απέναντι στον εαυτό μας δίνουμε την αγάπη μας στους άλλους για να του υπενθυμίσουμε πόσο άσχημες είναι οι πράξεις του.
Κάθε φορά που στερούμε από τον εαυτό μας εκδικητικά αυτό που έχει ανάγκη είναι σαν να του υπενθυμίζουμε τις παιδικές του τιμωρίες που του επιβλήθηκαν κάποτε. Ξαναβιώνουμε τις άσχημες καταστάσεις της παιδικής μας ηλικίας που έχουμε απωθήσει τόσο έντεχνα , αλλα αυτές εμφανίζονται και ποτίζουν την ζωή μας με άλλες μορφές.
Με αυτόν τον τρόπο δίνουμε παράταση στην οριστική λύση του προβλήματος μας. Αναβάλλουμε να πάρουμε την ευθύνη των πράξεων μας και ξαναπέφτουμε συνεχώς στα ίδια λάθη. Δημιουργούμε ένα κύκλο και μαθαίνουμε να περιστρεφόμαστε μέσα σε αυτόν με φόβο μήπως αν ξεφύγουμε από τα όρια αυτού του κύκλου ότι μπορεί κάτι κακό να μας συμβεί ενώ στην ουσία βρισκόμαστε μέσα στο κακό που εμείς οι ίδιοι έχουμε οικειοποιηθεί. Λειτουργούμε σαν γεννήτριες κακού. Η γεννήτρια είμαστε πλέον εμείς οι ίδιοι και οι αποδέκτες του κακού είμαστε πάλι εμείς οι ίδιοι.
Κι όσο περνάνε τα χρόνια αυτό το βάρος αυξάνεται περισσότερο με αποτέλεσμα να βαραίνουμε εμείς και οι πράξεις μας. Να γινόμαστε παράφορα μελαγχολικοί και να κλείνουμε τις πόρτες για τον πηγαίο αυθορμητισμό μας.
Παίζοντας αυτό το παιχνίδι κλεινόμαστε όλο και περισσότερα μέσα μας και κάποια στιγμή αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα , γιατί οι σκέψεις μας λειτουργούν σαν αντικατοπτρισμοί της ίδιας μας της φοβίας.
Με αυτόν τον τρόπο οι επιθυμίες μας θεριεύουν μέσα μας , γιατί μένουν για πολύ καιρό ανεκπλήρωτες. Αρχίζουμε να έχουμε παράλογες απαιτήσεις από τους άλλους , αλλά και από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αποζητάμε πολλές φορές κάτι το απόκοσμο που μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα μας. Ενώ η λύση μπορεί να βρίσκεται σε κινήσεις αγάπης στοργής και κατανόησης που μπορούμε να δείξουμε στον εαυτό μας κάνοντας απλά πράγματα , όπως το να πάμε ένα περίπατο , να απολαύσουμε ένα γλυκό.
Ζητάμε υπερβολικά πράγματα πλέον για να αντικαταστήσουμε απλές και ανθρώπινες ανάγκες. Προτιμάμε το υπερθέαμα μιας συναυλίας από την όμορφη παρέα μιας συντροφιάς στην ακρογυαλιά. Συνωστιζόμαστε σε μέρη με πολλούς ανθρώπους για να μην νιώθουμε μόνοι μας. Νομίζουμε ότι η ποσότητα μπορεί να καλύψει την ποιότητα που έχουμε τόση ανάγκη. Θεωρούμε την πολυτέλεια ως ύψιστο αγαθό και θαμπωνόμαστε από τα φώτα της αντικαθιστώντας τις φυσικές μας ανάγκες που μένουν ανεκπλήρωτες. Και όταν πια την αποκτήσουμε , αντιλαμβανόμαστε κατάπληκτοι ότι παραμένουμε δυστυχείς και έτσι επανερχόμαστε πάλι στο ίδιο ερώτημα. Τι είναι αυτό που θα με κάνει ευτυχισμένο αναρωτιόμαστε; Τι είναι αυτό που μου λείπει στην πραγματικότητα.
Κάνουμε τεράστιους κύκλους στην ζωή μας μέχρι να βρούμε αυτό που στην ουσία αναζητούσαμε από πάντα , αλλά στην πορεία χάσαμε τον αρχικό σκοπό και χαθήκαμε. Πολλές φορές αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι χαθήκαμε και προτιμάμε να ζούμε στο ψέμα. Προτιμάμε το ψέμα γιατί φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα και να πάμε μπροστά. Και ο φόβος είναι μια φυσιολογική αντίδραση , γιατί πάντα αυτό που βρίσκεται μπροστά μας είναι αρκετά σκοτεινό για να γκρεμίσει την ασφάλεια που νοιώθουμε μέσα στην κατά τα άλλα ψεύτικη ζωή μας.
Άλλες φορές πληγωνόμαστε τόσο πολύ από την συμπεριφορά των άλλων ανθρώπων που δεν κατάφεραν να δώσουν λύση στα προβλήματα μας και αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεων μας κάτω από την πίεση του θυμού που νοιώθουμε για τους άλλους , αλλά στην ουσία αυτός ο θυμός είναι απέναντι στον εαυτό μας. Αν δεν το αντιληφθούμε αυτό εγκαίρως , ότι δηλαδή ο θυμός που νοιώθουμε για τους άλλους είναι στην ουσία ο θυμός που νοιώθουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό , τότε χάνουμε την εμπιστοσύνη μας στους ανθρώπους και συνεχίζουμε τον δρόμο που βαδίζουμε εντελώς μόνοι. Απογοητευμένοι από την ανθρώπινη συμπεριφορά και τις αξίες που θεωρούμε πλέον σαθρές και ανώφελες. Αδυνατούμε να ζητήσουμε βοήθεια γιατί θεωορύμε εκ των προτέρων ότι το αποτέλεσμα θα είναι ανώφελο και παρακινδυνευμένο.
Και έτσι σιγά σιγά μεταμορφωνόμαστε στον “Χουλκ” , τον άνθρωπο που μπορεί να τα καταφέρει όλα μόνος του , αψιφώντας τις κακουχίες παραμελούμε τον εαυτό μας για άλλη μία φορά και κοιτάζουμε πλέον μόνο τον στόχο μας , βάζοντας παρωπίδες σε όλα α υπόλοιπα. Και ο στόχος μπορεί να είναι η απόκτηση δύναμης ή πλούτου. Επιθυμούμε να αποκτήσουμε τόση δύναμη όση μας χρειάζεται για να αντεπεξέλθουμε στις ανάγκες μας. Αποφασίζουμε πλέον ότι κανείς δεν είχε και δεν πρόκειται να έχει την διάθεση να μας βοηθήσει και στρεφόμαστε κόντρα σε όλους προσπαθώντας να τα κάνουμε όλα σαν υπεράνθρωποι.
Αρχικά όλα φαίνονται ότι πηγαίνουν καλά. Αυτή η έκρηξη δύναμης μας γεμίζει με ζωντάνια και πιστεύουμε ότι πλέον βρήκαμε την λύση στο πρόβλημα μας. Αποζητούμε την δύναμη για να μπορούμε να ισορροπήσουμε. Αποζητούμε να χρησιμοποιήσουμε την δύναμη που είχαμε μέσα μας και ποτέ δεν χρησιμοποιούσαμε. Και μόλις βρούμε την πηγή της δύναμης μας πέφτουμε με τα μούτρα πάνω της γιατί τόσα χρόνια ήμασταν πεινασμένοι από την έλλειψη της.
Αρχικά πιστεύουμε ότι αυτή η πηγή είναι ανεξάντλητη. Έχουμε την αίσθηση ότι βρήκαμε το σεντούκι με τον θησαυρό ή καλύτερα το μικρό μας τζίνι που μπορεί να εκπληρώσει τα πάντα. Σύντομα όμως ανακαλύπτουμε ότι αυτή η πηγή δύναμης αρχίζει να εξαντλήτε. Νοιώθουμε εξαντλημένοι γιατί αψηφήσαμε τα ανθρώπινα μας όρια , αλλά είμαστε πλέον εθισμένοι στην δύναμη και στα οφέλη που νομίζουμε ότι μπορούμε να έχουμε από αυτήν.
Η εγρήγορση του σώματος και της ψυχής μας , δημιουργεί την αίσθηση ότι βρισκόμαστε κοντά στην ευτυχία ή ότι κολυμπάμε μέσα σε αυτήν. Αυτό λειτουργεί σαν ναρκωτικό , είμαστε πλέον εθισμένοι και αποζητάμε την δόση μας. Όταν λοιπόν κάποιος διακόπτει την μακάρια κατάσταση στην οποία νομίζουμε ότι βρισκόμαστε , γινόμαστε ανήμερα θηρία και είμαστε έτοιμοι να τον κατασπαράξουμε.
Ανακαλύπτοντας όμως ότι η δύναμη μας δεν είναι αστείρευτη , αρχίζουμε να ψάχνουμε καινούργιους τρόπους για να βρούμε νέες πηγές δύναμης. Έτσι στρεφόμαστε στους άλλους και προσπαθούμε να απομυζήσουμε οφέλη με διάφορους τρόπους. Είτε με απατεωνιές ή με ψευτιές κάνουμε τα πάντα για να αποκτήσουμε αυτό που έχουμε ανάγκη.
Σιγά σιγά γινόμαστε αλαζονικοί , θέλουμε να κυριαρχήσουμε και να κατακτήσουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι μέσα στην αυταπάτη που έχουμε δημιουργήσει. Και όλα αυτά γιατί πήραμε την απόφαση ότι θα αποκοπούμε από τον υπόλοιπο κόσμο και ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα μόνοι μας. Ζούμε στην ουσία ξανά και ξανά της εμπειρίες του παρελθόντος.
Μέχρι να παραδεχτούμε ότι στις ανθρώπινες σχέσεις οι άνθρωποι πληγώνονται αλλά συνεχίζουν να ζούν. Μέχρι να μάθουμε να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους και να θέλουμε να ξανασμίξουμε μαζί τους αποδεχόμενοι τα σφάλματα και τις αδυναμίες που όλοι έχουμε.
Μέχρι να μάθουμε να αγαπάμε....
Κι αναρωτιέμαι αναστενάζοντας αν αυτή η ιστορία έχει τέλος.....
από http://sounds-and-colors.blogspot.com/2006_11_01_archive.html

Τα γαλάζια μου γράμμματα..

Μνήμες,αιωρήσεις ανέμου γλυκά ανεμοσκορπίζονται..

Σκέψεις και στιγμές αγαπημένες..αναπολώ το άρωμά σου το στροβίλισμα του πάθους σου ,την αγάπη σου.

Μάτια μου..μάτια μου απροσπέλαστες προεκτάσεις,βαθιές βουτιές στην ύπαρξη του χθες σου.

Τι να πρωτοθυμηθώ ,τι να πρωτοαφήσω στην άκρη του γυαλού κύμα να μην το πάρει.

Αναπολώ και αναβιώνω φάσεις ζωής που ποτέ δεν θα είναι ίδιες.Δεν θα ξαναζήσω την αίσθησή σου,την ιδιαίτερη ματιά σου,τη γυμνή σου φύση,αυτό το άγγιγμα σου αυτήν την αγκαλιά.Αυτή την αγκαλιά που για μένα ήταν όλα!!Παράθυρο στο χθες και λύτρωση και κάθαρση πληγών.Δυνατή αγκαλιά αγαπημένη φωλιά γαλήνης.Όλος ο κόσμος μου εσύ,μέσα από τα μάτια σου είδα την αυγή με όλα της τα χρώματα,είδα τη φύση με όλη της την απλότητα και μεγαλοπρέπεια,είδα αλλοιώς τον κόσμο.Κι όλα ήσουν εσύ.Λιθαράκι ένα ένα μου έχτισες ένα παραμύθι τόσο ονειρικό τόσο μαγευτικό που δεν μπορώ ακόμα και τώρα που τελείωσε να αφήσω.Σε γεύτηκα και με βρήκα ,σε γεύτηκα και άλλαξε το χρώμα μου, τ άρωμά μου, η ματιά σου έγινε ματιά μου.Ποτέ δεν θάναι τίποτα ίδιο ποτέ.

Εσύ και το ξεχωριστό σου χρώμα..

Κι όλα άλλαξαν κι όλα τελείωσαν και είναι η πλάση στεγνή και άχρωμη πια..

Αγαπημένε μου..μάτια μου..καρδιά μου..

Τζ.Ρουμί

Και στο Σουφισμό με οδήγησε με την ποίησή του. Κάποια μέρα έπεσε στα χέρια μου ένα μικρό βιβλίο, από τον ΡΟΥΜΙ, ονομάζετε “Ανοιχτό μυστικό”. Αυτοί οι στοίχοι μου έκαναν βαυή εντύπωση. Έιχανε θερμότητοι και σοφία μέσα τους. Πληροφορήθηκα τι άλλο υπάρχει από αυτόν τον συγγραφέα και συνάντησα μια πληθώρα συγγραμάτων. Τα προμήθεψα, τα διάβασα και μαγεύτηκα.
Πρέπει να πάω τώρα λίγο πίσο: Με την καθολική, αυστηρή διαπαιδαγώγηση που είχα, μου έκαναν τα θρησκευτηκά να βαρεθώ. Η διανοητική μου (ιστορικός ματεριαλισμός, Nietzsche) ανέλιξη εσύντεινε, πως δεν αρνήθηκε την ύπαρξη τούτων των πραγματών, αλλά δεν ήθελα να έχω σχέσεις με αυτά. Σκέφτιηκα, οτι και διάμεσου των ανθρωπικών ιδανικών θα έπρεπε να είναι δυνατόν να γίνω “καλός” άνθρωπος.
Πρόσκρουσα στην ιδέα του Σουφισμού, και ενημερώθηκα για αυτόν. Διάβασα πολύ. Είναι ο εσωτερικός, μυστικός δρόμος του Ισλάμ. Είδα, πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος να ολοκληρωθώ, παρά να προσκολλώμαι, να γίνω διαφανής γιά το θέλημα του ΘΕΟΥ. Αποτυχαίνω συχνά, αποτυχαίνω στις περισσότερες περίπτωσεις. Έτσι μου μένουν μόνο η στεναρές μου προσπάθειες. Αλλά: “Δεν το φτάνω διά των προσπαθειών μου, και χωρίς προσπάθειες δεν το φτάνω επίσης”. Συχνά με ανακόπτουν και η πολλές ατέλειες, που μου έδωσε η δυτική μου ανατροφή, π.χ. Αυτή η αμφιβολία να εμπιστεύομαι σε έναν δάσκαλο. Παρόλο που ένοιωσα στο κορμί μου και πνεύμα μου πόσο θα μπορούσα να προωωρήσω, αν αφήσω την ηγεσία σε έναν γνωστόν. Και έτσι παραπλανιέμαι συχνά, χάνομαι στα παιχνίδια, που παίζει ο εαυτός μου με μένα. Αλλά: Πάντα προσπαθώ ξανά από την αρχή.“Το μεγαλύτερο μου ηρωικό κατόρθωμα δεν είναι να μην πέσει ποτέ , αλλά με εμψυχώνει ξανά, όταν πέφτω κάτω.

Εδώ μια περιγραφή του Σουφισμού από ένα λέξικο:
Τρεις βασικές ομάδες και αρκετές υποομάδες έχουν παραμείνει σαν αγώνας της φθοράς των αιώνων για να διαιωνίζουν τις αξιοσημείωτες εκδοχές της Ισλαμικής ορθοδοξίας.Οι τρεις μεγαλύτερες ομάδες είναι: Οι Σούννι (οι ορθόδοξοι Μουσουλμάνοι - αυτό το δόγμα επίσημα επικρατεί στους Έλληνες Μουσουλμάνους ), οι Σιίτες και οι Σούφι.Οι διαφορές δεν είναι σπουδαίες ή βασικές από εκείνες που διακρίνουν τις Χριστιανικές ή Εβραϊκές κοινωνίες.Ο όρος "Σούφι" (Ο Μυστικιστής) είναι παράγωγο της αραβικής λέξης "σουφ" που σημαίνει "μαλλί" και έχει χρησιμοποιηθεί στους μοναχούς και μυστικιστές οι οποίοι κάποια περίοδο στη ζωή τους, φόρεσαν τραχύ μάλλινο ρούχο κατάσαρκα. Η δραστηριότητα του Σούφι (Μυστικιστής) αναπτύχθηκε σαν μια αντίδραση εναντίον της ανιαρής πλούσιας ισλαμικής κοινωνίας. Η ιστορία της Σουφικής δραστηριότητας είναι σε μεγάλο βαθμό μια ιστορία ξεχωριστών Μυστικιστών, ακόμη και αν οι ίδιοι διαμοιράζονται έναν αριθμός από κοινά χαρακτηριστικά. Η δραστηριότητα χαρακτηρίζεται από ευσυνείδητη καθιερωμένη ιεροτελεστία από θεϊκούς κανόνες σαν δεδηλωμένους στο Κοράνι. Επιπρόσθετα, οι Σούφι αναγνωρίστηκαν με ευρεία κλίμακα ιεραποστολικής απασχόλησης σε ολόκληρο τον κόσμο, εκπαιδεύοντας τα πλήθη και εμβαθύνοντας τα πνευματικά ενδιαφέροντα των Μουσουλμάνων. Η επίδραση των Σούφι στη διαμόρφωση και ανάπτυξη της Ισλαμικής κοινωνικότητας, ειδικότερα στον τομέα της ισλαμικής ευλάβειας, είναι ανυπολόγιστη. Η επιδίωξη των Σούφι είναι το να αναζητήσουν την ένωση με το Θεό διαμέσου της έκστασης. Οι ίδιοι αναφέρουν δύο προϋποθέσεις: Διάβαση ("fana") από την ενσυνείδητη εμπειρία των πόθων και την επιθυμία να αναχαιτίσουν τις ενσυνείδητες σκέψεις και συνεπώς, τον ερχομό ("baqa") σε ένα ενσυνείδητο βαθμό από μια αδιάκοπη ένωση με το Θεό. Οι Σούφι τοποθετούν διακριτικά ανάμεσα στο "βαθμό" των κηρυγμένων σκοπών τους και στη "θέση" των τρόπων προς τις επιδιώξεις που αναζητούν. Ο διαμορφωτής προσδιορίζει τα θεϊκά δώρα τέτοια όπως ο διαλογισμός με το Θεό, ενατένηση του Θείου, ηρεμία μέσα στη Θεϊκή εμφάνιση, αγάπη, δέος, ελπίδα, και απόκτηση μεγάλης επιθυμίας για το Θεό. Στενή φιλική ατμόσφαιρα με το Θεό, βεβαιότητα από το Θεό και πλησίασμα του Θεού.Οι μετέπειτα παρουσιαζόμενες ιδιότητες είναι για την αφοσίωση "στην ατραπό" για να επέλθει μια κατάσταση ένωσης. Τέτοιες ιδιότητες συμπεριλαμβάνουν μεταμέλεια, απάρνηση, πενία, αποχή, καρτερία, ευδαιμονία, και εμπιστοσύνη στο Θεό. Ένας Σούφι Δάσκαλος ("Σέιχ") είναι ένας υποχρεωτικά αναπληρωτής της αναζήτησης του ατόμου για την ένωση με το Θεό. Ένας αρχάριος δεν μπορεί αρχίσει δίχως ένα Δάσκαλο για να του δείχνει το δρόμο. Ο Δάσκαλος, ο οποίος ασφαλώς σέβεται απόλυτα τους νόμους, συνεργάζεται με τον κάθε αναζητητή για να διέλθει τις θέσεις και να πετύχει ένα βαθμό γνώσεων της αμετάβλητης ένωσης με το Θεό. Έχοντας προοδεύσει σε αυτή την ύψιστη βαθμίδα, ο Δάσκαλος περιβάλλει το άτομο με τον μανδύα των Σούφι, σε αναγνώριση του επιτεύγματός του, δηλαδή ό,τι έχει γίνει ένα πλήρη έμπειρο μέλος της Σουφικής κοινωνίας. Αρχικά οι Σούφι ασκητικές ταξίδεψαν μακριά και εκτεταμένα μέσα στην Ισλαμική Αυτοκρατορία γνωστοποιώντας τις ιδρύσεις αδελφικών ταγμάτων που εστιαζόταν γύρω από τις διδασκαλίες του αρχηγού - θεμελιωτή. Οι θρησκευτικές αναταραχές πολλές φορές συνδυασμένες με τη θεμελίωση τέτοιων ταγμάτων ήταν ειδικά ισχυρές στη Μπάσρα του Ιράκ και μια απλή απεικόνιση που είναι περισσότερο από τυπική, είναι αυτή του Χασάν Αλ Μπασρί (642-728), ο οποίος εκτιμήθηκε από τους Σούφι σαν ένας από τους πρώτους οδηγούς-εκφραστές των δοξασιών τους. Ο πλέον γνωστός και πιθανά αρχαιότερος από όλους τους Σούφι, είναι ο Καντίρι, που ονομάστηκε αργότερα Αμπντ Αλ Κάντιρ Αλ Τζειλάνι (1077-1166), ένας γηγενής από το Ιράκ. Οι οπαδοί του είναι διασκορπισμένοι σε όλο τον Ισλαμικό κόσμο από τη δυτική Αφρική ως την Ινδία, ενώ το μνήμα του είναι στη Βαγδάτη και παραμένει ένας άγιος τόπος για προσκύνημα.Άλλος Σούφι με παρόμοιο πνευματικό ανάστημα ήταν η Ραμπία Αλ Ανταουίγια (θάνατος το 801), η διάσημη γυναίκα άγιος από τη Μπάρσα του Ιράκ, της οποίας τα ιδανικά της αγάπης του Θεού, διαχώρισαν την ελπίδα για τα Ουράνια και το φόβο για την κόλαση κι αναπτύχθηκαν μέσα σε ένα μυστικιστικό δόγμα από αγάπη κι ευσπλαχνία. Οι απόψεις της βρίσκονται στο εδάφιο :Αγαπώ Εσένα με δύο αγάπες : αγάπη για τη δική μου ευτυχία και ολοκληρωτική αγάπη για την αγάπη Σου σαν να είναι οφειλή σε Σένα.Όλοι οι Σούφι είναι ασκητικές και πιστεύουν στον εξαγνισμό της ψυχής. Αλλά κάποιοι από αυτούς άρχισαν να κάνουν μια διάκριση ανάμεσα στη πρόοδο της ολοκλήρωσης του εξαγνισμού και του επιτεύγματός της: έκσταση, συναισθηματικές εμπειρίες, είναι οι πλέον υπέρτατες γνώσεις για το Θεό. Η πλέον υψωμένη αισθαντικότητά τους προέκυψε σε εκστατικές εκστάσεις, οι οποίες τους οδήγησαν να επιβεβαιώσουν ότι οι ψυχές τους είχαν συγχωνευθεί με το Θεό. Με άλλες λέξεις, η ενατένηση του Θεού υπερυψώθηκε και απέκλεισε όλες τις γνώσεις των ιδίων, έτσι, γίνηκαν ενσυνείδητοι μόνο στην πραγματικότητα του Θεού. Μουσική, ψαλμωδία, χορός ή απαγγελία ποιημάτων ήταν δικαιολογημένα να επιφέρουν τέτοιες εμπειρίες ανυπέρβλητων θρησκευτικών υπερβάσεων.Κατά το δέκατο τρίτο αιώνα, οι βασικές ιδέες του Σουφισμού είχαν πλήρως διαπεράσει σε όλο τον κόσμο του Ισλάμ. Ο δέκατος τρίτος αιώνας είναι εξακριβωμένος σαν η χρυσή περίοδος του Σουφισμού, ακόμα παρά το γεγονός ότι οι μογγολικές επιδρομές και η κατάρρευση της δυναστείας των Αμπασίντ είχαν ρίξει την Ισλαμική πολιτική σκηνή σε πλήρη χάος.Η απεικόνιση αυτών των οχυρών υπεράνω όλων των άλλων Σούφι κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου είναι ο Τζελάλ Α-Ντίν Α-Ρούμι (1207-73) από την Περσία, ο οποίος δημιούργησε το πλέον σπουδαιότερο τάγμα, στην Κόνια (Ικόνιο, Μικράς Ασίας) της Τουρκίας. Το επίθετο Α-Ρούμι, σημαίνει στα Ελληνικά "Ο Έλληνας". Η σπουδαιότερη εργασία του είναι η διδασκαλία του σαν ενασχόληση γύρω από την ποίηση. Οι μαθητές του Τζελάλ Α-Ντίν Α-Ρούμι δημιούργησαν την Μεουλέουι (ή Μεβλέβι) αδελφότητα, μια οργάνωση από "περιστρεφόμενους δερβίσηδες" οι οποίοι επεδίωκαν έκσταση δια μέσου ήρεμης περιστροφής (ένας αναπτυσσόμενος με λεπτομέρεια τελετουργικός χορός που είναι γνωστός με το όνομα "Ο χορός των Ουρανίων Σφαιρών") συνοδευόμενος από μουσική, είχε σαν επιδίωξη να αναπαραστήσει την ακολουθία των ουράνιων σφαιρών. (Επιμέλεια και παρουσίαση: Φάιζα ΚωδωνάΒιβλιογραφεία: "Islam" - Solomon Nigosian)

Πνεύμα, η Αρχή της Ζωής

..Το αληθινό της ύπαρξης των αρετών και το ότι εδράζονται στο Αμετάβλητο και στο Αιώνιο, αποδεικνύεται από τη διαχρονικότητά τους. Επιπλέον, το ότι η εφαρμογή αυτών των ποιοτήτων μπορεί και επιφέρει τάξη και αρμονία στον ανθρώπινο κόσμο, αποδεικνύει ότι ενέχουν τη δύναμη και τη σοφία της Κοσμικής Σκέψης. Η προσαρμογή της ανθρώπινης συνειδητότητας και ζωής προς τις αξίες αυτές, θα πρέπει να αποτελεί όχι μόνον ατομικό αλλά και κοινωνικό σκοπό. Η ανάγκη για την επανεμφάνιση των ιδανικών και των ηθικών αξιών και φαίνεται και είναι αναγκαία.
Η εκδηλωμένη Ζωή είναι η διάσπαση του Ενός στα πολλά και αυτό προδιαγράφει την επανασύνδεση των πολλών στο Ένα. Για να πετύχει αυτή η ενότητα, χρειάζεται ο άνθρωπος να συνειδητοποιήσει τον σκοπό της συμπαντικής ζωής και της ύπαρξής του, να αντιληφθεί την εσωτερική λειτουργία του εαυτού του, να διακρίνει τον μηχανισμό της ανταπόκρισής του προς τις αξίες της ύλης μαζί με τις συνέπειές τους και έτσι να ξεχωρίσει το πρόσκαιρο, το οδυνηρό και το πεπερασμένο από το αιώνιο, το γαλήνιο και το αφηρημένο.
Η συνειδητοποίηση του προορισμού μας ως άνθρωποι θεμελιώνεται πάνω στις πνευματικές αρχές. Το Πνεύμα είναι η Πνοή που μας γεννά, μας δίνει ζωή και μας συντηρεί με τους νόμους και τις αξίες του. Είναι η αρχή της ατομικής μας ύπαρξης που μας κατευθύνει πότε ασυνείδητα, ως αναπότρεπτος πόνος και οδύνη και πότε συνειδητά ως αυτογνωσία και αυτοεπίγνωση να προσεταιριστούμε την ουσία του και έτσι να προβάλλουμε από μέσα προς τα έξω τα δικά Του χαρακτηριστικά, να τα εμφανίσουμε χωρίς παραποιήσεις γύρω μας.
Με άξονα τις πνευματικές αρχές και στήριγμα τη διάνοια, ο άνθρωπος μπορεί να πορευθεί στο τόξο της πνευματικής του ανέλιξης. Η αναζωπύρωση των ηθικών αξιών και η παρουσίασή τους στην κοινωνία με τρόπο που να προσαρμόζεται στη σύγχρονη σκέψη και ζωή, μπορεί να βοηθήσει τα μέγιστα στην εξέλιξη της ανθρωπότητας. Σκοπός Δε του Συμποσίου είναι να δοθεί αφενός το μήνυμα της ενότητας των ανθρώπων και αφετέρου της υπηρεσίας και της ανιδιοτελούς προσφοράς για σκοπούς που αφορούν την ηθική βελτίωση της ανθρωπότητας σε όλα τα επίπεδα της ζωής.